صرفه جویى

هزینه هاى بالاى زندگى امروز موجبات نگرانى بسیارى را فراهم آورده است; اما چه باید کرد؟ آیا وضعیت اقتصادى خانواده ها, تحولى در روشهاى مصرف و اداره زندگى را ایجاب نمى کند؟ آیا با این وضع مى توان بهترین خوراک, پوشاک و دکوراسیون را داشت؟

بدیهى است که ((صرفه جویى)) یکى از ابزار کاستن از فشارهاى اقتصادى است. آنان که در مصرف آب, برق, گاز و تلفن صرفه جویى نمى کنند و نسنجیده به خرید هر لباسى اقدام مى کنند; به خوردن هر غذایى علاقمند مى شوند و به زیباسازى محیط خانه دل مى بندند, با ناهماهنگى بین درآمد و هزینه هاى زندگى روبرو شده و گرفتار اضطراب و نگرانى روحى مى شوند.

امام صادق علیه السلام مى فرماید:

((المومن... خفیف الموونه, جیدالتدبیر لمعیشته))(4)

((شخص مومن... کم خرج و مدبرى شایسته براى زندگى خویش است.))

از پایان کلام امام(ع) که فرمود: ((جیدالتدبیر لمعیشته)) مى توان نتیجه گرفت که مومن در برنامه ریزى خانوادگى و اقتصادى خود آنگونه است که به پایان و آینده زندگى عنایت دارد و با ((دور اندیشى)) خاص خود, اندوخته اى را نیز براى فردا و فرداهاى خود و فرزندانش فراهم مى کند تا با آبرومندى هرچه تمامتر زندگى کنند.

((مردى از دنیا رفت و پیامبر بر جنازه اش نماز خواند. سپس پرسید: ((چند بچه دارد و چه چیز براى آنها گذاشته است؟)) عرض کردند: ((اى رسول خدا! مقدارى ثروت داشت اما قبل از مردن همه را در راه خدا داد.)) فرمود: اگر این مطلب را قبلا به من گفته بودید, من بر این آدم نمازنمى خواندم[.چرا] بچه هاى گرسنه را در اجتماع رها کرده است؟))(5)

برابر ماده 230، 219، 218 سند پکن و مواد 22، 16، 5 ، 23 کنوانسیون، ضمانت اجراهاى جدى مطرح شده است . از این رو دولت‏ها باید حق شرطهاى خود را در حد ممکن، محدود و آشکار تنظیم کنند و برابر ماده 230 سند پکن، اطمینان دهند که هیچ نوع حق شرطى را که مغایر با هدف کنوانسیون باشد، اعمال نکنند . ازاین‏رو، تصویب کنوانسیون در هیئت دولت‏با شرط کلى عدم مغایرت با شرع اسلام، نه تنها مفید نیست، بلکه به جهت آنکه با هدف کنوانسیون در تعارض است، مورد اعتراض جدى قرار خواهد گرفت و در صورت الحاق، راهى جز تغییر قوانین باقى نمى‏ماند . بر اساس گزارش یکى از کمیسیون‏هاى هیئت دولت، تنها ماده یک کنوانسیون، با 90 مورد از قوانین داخلى در تعارض است . (8) در نظر گرفتن موارد تعارض و ضمانت اجراهاى فراوان در این کنوانسیون و فشارهاى دولت‏هاى عضو براى بازپس‏گیرى شرطهاى اعمال شده، در صورت الحاق از یک فرایند پیچیده و پى‏آمدهاى فراوان، خبر مى‏دهد .

سئوال 16 = نامه اى خطاب به خانم دکتر صافى

باسمه تعالى .

ایـن چـنـد کـلـمـه را نـیـز بـه عنوان سرراهى , براى بانوى محترمه عزیز خانم و نور چشم عزیزم , نـرگس جان , مى نویسم امید است شما و مرتضى در این سفر تندرست و سالم باشید و با موفقیت و نیل به مقاصدعالیه , مراجعت کنید .

عـزیـزانـم آن شـهـرى کـه مـى رویـد, پـر اسـت از فـساد و تباهى و فسق و فجور, اگر چه داد از انـسـانـیـت مى زنند, ولى شرف واقعى انسان در آنجا پایمال هوا و هوس و شهوات و حیوانیت است زنـدگـى بـیشتر آنها,به زندگى دامهایى شبیه است که در دام خانه هایى منظم و مدرن زندگى مـى کنند, ولى از انسانیت و لذایذمعنوى بهره اى ندارند, شما سعى کنید اخلاق و تربیت خودتان را مـحـکـم نـگاه دارید و استقلال اسلامیت خود را حفظ کنید بسیارى از ایرانیها در آن محیطها زود رنـگ عـوض مى کنند

و اروپایى مى شوند وفراموش مى کنند که مسلمانند, زنهاشان چادر را که در اینجا لباس محرمى است , کنار مى گذارند, بعکس هندیها, پاکستانیها و آفریقاییها بیشتر هویت خود را حـفـظ کـرده انـد و از ایـن کـه هـندى یا پاکستانى مى باشند, یا از این که با چادر و لباس محلى خـودشـان ظـاهـر مى شوند, هیچ احساس حقارتى نمى نمایند,سرفراز و با اعتبار در خیابانها ظاهر مى شوند .

به هر حال , زندگى , همه اش جهاد است و همه جا باید جهاد کرد, درس خواندن جهاد است , چادر وپوشش اسلامى داشتن جهاد است , در مجالس آنچنانى نرفتن جهاد است , جهاد, جهاد, جهاد .

امـیـد اسـت هر سه شما در همه جهادها پیروز باشید و نرگس جان کوچولو هم با چادر کوچکش , نمونه ثبات و استقامت و پاى بندى به شعایر اسلامى باشد .

خلاصه هر چه آنجا شرعا خوب است , فرا بگیرید و هر چه شرعا بد است , از آن دورى اختیار نمایید .

*تعلیم و تربیت .

2 .

احزاب مردم ومشارکت های سیاسی

جستجوگرى

که یکى از برجسته ترین ویژگى هاى جوان است به صورتى آشکار در نامه ى امام رخ مى نماید، امام روح جستجوگر جوان را باور داشته و بر آن مهر تأیید مى زند.

جوان در جستجوست، جستجوى حقیقت، جستجوى خویشتن خویش، جستجوى آینده، جستجوى بایدها و نبایدها جستجوى اینکه خوب چیست و چرا؟ بد چیست و چرا؟ درست کدام است و نادرست کدام؟، چه راهى را باید انتخاب کرد و از چه راهى باید اجتناب نمودووو.

امام على همانند برخى از پدران، تجربه ى نسل گذشته را بى نیاز کننده ى نسل جوان از جستجو، نمى بیند و هرگز تلاش جوان براى جستجو را انکار یا با آن مخالفت نمى نماید، اما....

براى این روح جستجوگر و پرسش خیز، شرایطى مطرح مى کند.

شرایطى که به این ویژگى جوان، هدف، مسیر و ثمر مى بخشند، شرایطى که اگر جستجو با آنها همراه نشود چیزى جز سردرگمى، یأس و انحراف، فراروى جستجوگر نخواهد بود و تلاش پیگیر سال هاى نشاط و طراوت انسان که مى تواند اوج بلند پیروزى را برایش به ارمغان آورد، هدیه اى جز تنهایى، انزوا و وحشت نخواهد داشت!

ارواح به قبرشان علاقه مندند

این داستان مانند پاره داستانهاى دیگر که نقل شد، گواه صدقى است بر بقاى ارواح در عالم برزخ و اطلاعشان برگزارشات این عالم.

و از این داستان به خوبى دانسته مىشود که ارواح به محل دفن بدن و قبر خود علاقه مندند. توضیح مطلب آنکه: روح سالها با بدن بوده و به وسیله آن کارها انجام داده، معرفتها و دانشها کسب کرده، بندگیها نموده و کارهاى نیک کرده است و در برابر، خدمتها به آن بدن نموده و در تربیت و تدبیر آن رنجها برده است. از اینجاست که محققین گفته اند علاقه نفس با بدن علاقه عاشق و معشوق است.

بنابراین، پس از مرگ که ازبدن فاصله مىگیرد از آن قطع علاقه کلى نخواهد کرد و هرجا بدن باشد به آن محل بخصوص نظر دارد پس اگر ببیند آن محل زباله دانى یا محل گناه وکثافت کارى شده سخت رنجیده مىشود و مباشرین این زشتکارى را نفرین مىنماید و شکى نیست که نفرین ارواح مؤثر است، چنانچه در این داستان گفته شد آنهایى که در آن خانه ساکن مىشدند چه نکبتهایى به آنها مىرسید و به خیال فاسد خود مىگفتند خانه بدقدم است.

ولى اگر کسى قبر را نظیف کند و نزد آن اعمال شایسته از قبیل تلاوت قرآن انجام دهد شاد مىشوند و برایش دعا مىکنند چنانچه در باره سید مزبور گفته شد که به برکت زیارت و قرائت قرآن نزد آن قبر، چه گشایشها که برایش شد.

مصیبت زده را دریابید

3 - یکى از دستورات الهى که در سوره والعصر بیان مىفرماید آن است که شخص مسلمان هرگاه گرفتارى، مصیبت زده اى را مىبیند از جهت مال و دارایى یا از طرف بدن و بیمارى یا مرگ بستگان و دوستان، وظیفه اش آن است که او را امر به صبر نماید و با تذکر فناى دنیا و زودگذر بودن آن و تغییرهاى آن و اینکه بلا و گرفتارى عمومى و همگانى است و نظایر آن را برایش بیان کند و بقا و دوام آخرت و پاداشهاى بى نهایت خداوند را یادآوریش نموده بدین وسیله اورا آرامش دهد: (وَتَوا صَوْا بِالصَّبْرِ).

116- شفاى کور به برکت حضرت عسکریین علیهما السلام

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

و نیز سیدناالمعظم حضرت آقاى موسوى - دامت برکاته - نقل فرمودند داستانى را که خود از صاحب آن شنیده بودند و در جلد 2 تاریخ سامرا صفحه 193 نقل شده است و خلاصه اش آنکه حاج میرزا سید باقرخان تهرانى مشهور به حاج ساعدالسلطان در سال 1323 قمرى به قصد زیارت ائمه عراق حرکت مىکند چون به کاظمین علیهما السّلام مىرسد فرزند یگانه چهارساله اش به نام «سید محمد» به چشم درد سختى مبتلا مىشود چند روزى مشغول معالجه مىشود فایده نمى بخشد.

پس به سمت سامرا حرکت مىکند به قصد اینکه ده روز آنجا بماند و در راه به واسطه شدت گرما و غبار راه و حرکت عربانه درد چشم بچه سخت تر و چند برابر مىشود پس از ورود به سامرا بچه را نزد قدس الحکما که معروف به حافظالصحه وافلاطون زمانش بود مىبرد، مشغول معالجه مىشود ثمرى نمى بخشد و مىگوید حتما باید بچه را بزودى برسانى به بغداد نزد فلان که متخصص بیمارى چشم است و مسامحه مکن که خطرناک است.

پدر بچه از شنیدن این مطلب سخت پریشان و نالان و حیران مىگردد چون فرزند منحصر اوبوده لکن چون تصمیم داشته ده روز بمانند حرکت نمى کند ومشغول دعا و زیارت مىشود تا هفت روز، پس درد چشم بچه سخت تر شده به طورى که یک لحظه از گریه و ناله آرام نداشت. اهل خانه و همسایه ها تا صبح خواب نرفتند چون صبح شد حافظالصحه را مىآورند چون چشم بچه را باز مىکند و در آن به دقت نظر مىکند حالش تغییر مىکند و دست بر دست مىزند وناله مىکند وبه پدر بچه اعتراض مىنماید و مىگوید چشم بچه را کور کردى، من به شما سفارش کردم. تاءکید نمودم زود او را به بغداد برسانید و چند مرتبه تاءکید و سفارش کردم و شما به حرف من اعتنا نکردید تا چشم بچه کور شد و دیگر رفتن بغداد ثمربخش نیست.

و این درد و ناراحتى که فعلاً دارد به واسطه قرحه و زخمى است که در چشم اوست و بینائى چشمش را از بین برده است. پدر بچه از شنیدن این مطلب سخت پریشان و بمانند بدن بى جان مىشود، سپس حافظالصحه براى معالجه قرحه که بماننددو دانه بادام از چشم بیرون بود، مشغول مىشود تا از درد آرام گیرد و کورى با درد نباشد، پس به سختى دو چشم او را که بیرون شده بود بر گردانید بداخل چشم و بچه از شدت درد غش کرد و این مطلب به محضر آیت اللّه میرزا محمد تقى شیرازى و سایر علما رسید همه ناراحت و غصه دار شدند.

و چون مدت اقامت که ده روز بود تمام شد، عربانه کرایه مىکند و عازم بر حرکت مىشود و براى زیارت وداع به حرم مطهر مشرف و پس از زیارت نزد ضریح امامین علیهما السّلام مىنشیند مشغول خواندن زیارت عاشورا مىشود، پس در آن حال خادم ایشان حاج فرهاد بچه را بغل کرده به حرم مشرف مىشود و سپس چشم بچه را که با پارچه اى بسته بود به ضریح مىمالد و پس از زیارت از حرم بیرون مىرود.

پدر بچه که منظره بچه اش را مىبیند و متذکر مىشود که بچه با چشم سالم به عراق آمد و حال با چشم کور برگردد، پس بى اختیار گریان و نالان مىشود، فریاد مىزند، مىلرزد، خواندن تتمه زیارت عاشورا را فراموش مىکند و خود را به ضریح مىچسباند و در سخن با امام رعایت ادب نمى کند ومى گوید آیا سزاوار است بچه ام را با این حالت کورى برگردانم، پس بى حال شده گوشه اى مىنشیند، ناگاه بچه در حالى که دائى او به دنبالش بوده وارد حرم مىشود و بر دامن پدرش مىنشیند و مىگوید پدر جان! خوب شدم، چشمم روشن شده دردى هم ندارد، پدر حیران شده دست در چشمان بچه کشیده مىبیند هیچ اثرى از قرحه نیست و حتى قرمزى هم ندارد، از دائى بچه مىپرسد این بچه ربع ساعت پیش در حرم بود، چشمان کور و بسته شده چه پیش آمد شده

دائى بچه مىگوید: بلى هنگامى که از حرم بیرون شدیم بچه بر شانه من بود و در صحن راه مىرفتم و منتظر آمدن شما بودم ناگاه بچه سر از شانه من برداشت و با دستش پارچه اى که بر چشمش بود برمى داشت و مىگفت ببین آقا دائى! چشمم خوب شده است و براى بشارت به شما زود او را به حرم فرستادم که شما شاد شوید، پدر سجده شکر مىکند و از امامین همامین علیهما السّلام عذرخواهى و شکرگزارى مىنماید و با شادى و فرح از حرم بیرون مىشود و مىآید نزد حافظالصحه و بچه را در بیرون خانه نزد دائى او مىسپارد و به حافظالصحه مىگوید مىخواهم حرکت کنیم براى بغداد دوائى بدهید براى چشم بچه که در راه به آن مداوا کنیم.

طبیب مىگوید که چرا مرا مسخره مىکنى براى چشم کور شده دوائى نیست، شما در اثر مسامحه او را کور کردید. پس پدر صداى بچه مىزند، دائى او را مىآورد چون طبیب چشم او را گشوده و روشن مىبیند بهت زده وحیران مىگردد. چشمان بچه را مىبوسد، اطرافش مىگردد و سخت گریان مىشود و مىگوید کجا شد دو غده چشم تو؟ چطور شد کورى تو؟ پس جریان شفا را برایش مىگوید و صلوات بر اهل بیت مىفرستند.

سپس به منزل میرزاى شیرازى مىروند میرزا هم که با سابقه بود گریه شوق مىکند، چشمان بچه را مىبوسد و مىفرماید سزاوار است بمانید تا شهر را چراغانى کنیم، پدر عذر مىآورد و در همان روز براى کاظمین علیهما السّلام حرکت مىکند.

114- عنایت فاطمى علیها السلام و شفاى بیمار

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

جناب آقا شیخ عبدالنبى انصارى دارابى از فضلاى حوزه علمیه قم، قضایاى عجیبى دارند که براى نمونه یکى از آنها در اینجا از نوشته هاى خود ایشان نقل مىشود.

مدت یک سال بود که دچار کسالت شدید سردرد و سرگیجه شده بودم و در شیراز سه مرتبه و در قم پنج مرتبه و در تهران سه مرتبه به دکترهاى متعددى مراجعه وداروها و آمپولهاى فراوانى مصرف نموده بودم ولى تمام اینها فقط گاهى مسکن بود و دوباره کسالت عود مىکرد، تا اینکه یکى از شبها در عین ناراحتى به سختى رفتم به منزل آیت اللّه بهجت که یکى از علماى برجسته و از اتقیاى زمان است، براى نماز جماعت، در بین نماز حالم خیلى بد بود به طورى که یکى از رفقا فهمید و پرسید فلانى مثل اینکه خیلى ناراحت هستى

گفتم مدت یک سال است که این چنین هستم و هرچه هم به دکتر مراجعه نموده ام و دارو مصرف نموده ام هیچ تاءثیرى نداشته، آن آقا که خود از فضلا و متقین بود فرمود: ما دکترهاى بسیار خوبى داریم به آنها مراجعه کنید.

فورا فهمیدم و ایشان اضافه فرمود که متوسل به حضرت زهرا علیها السّلام شوید که حتما شفا پیدا مىکنید. حرف ایشان خیلى اثر کرد و تصمیم گرفتم متوسل شوم، آمدم در خیابان با همان حالت ناراحتى با یکى دیگر از فضلا برخورد کردم که او هم حقیر را تحریص بر توسل نمود.

سپس به حرم حضرت معصومه علیها السّلام رفتم و بعد به منزل و در گوشه اى تنها شروع به تضرع و توسل و گریه نمودم و حضرت زهرا سلام اللّه علیها را واسطه قرار دادم و بعد خوابیدم. شب از نیمه گذشته بود، در عالم خواب دیدم مجلسى برقرار شد و چند نفر از سادات در آن مجلس شرکت داشتند و یکى از آنها بلند شد و براى بنده دعایى کرد.

صبح از خواب بیدار شدم سرم را تکان دادم دیدم هیچ آثارى از سردرد و سرگیجه ندارم، ذوق کردم و فورا رفتم با حالت نشاط و خوشحالى - که مدتى بود محروم بودم - رفقا را دیدم و عده اى را دعوت کردم و مجلس روضه اى در منزل برقرار نمودم و ان شاء اللّه تا پایان عمر این روضه ماهانه خانگى را خواهم داشت و اکنون که حدود هشت ماه از این جریان مىگذرد الحمدللّه حالم بسیار خوب و توفیقاتم چندین برابر شده و با کمال امیدوارى اشتغال به درس و تبلیغ داشته و دارم.

چهارم رجب 1394 هجرى قمرى

113- زیارت ارواح از قبر حسین علیه السلام در شب قدر

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

و نیز نقل فرمود شب 23 ماه رمضان بالاى بام منزل تنها احیاء داشتم هنگام سحر ناگاه حالت سستى و بى خودى به من دست داد در آن حال متوجه شدم که تمام عالم اعلا مملو از جمعیت و غلغله است و سر و صداى فراوانى است ازصدایى که فصیحتر و به من نزدیکتر بود پرسیدم تو را به خدا تو کیستى فرمود جبرئیل. گفتم امشب چه خبر است گفت فاطمه با مریم و آسیه و خدیجه و کلثوم براى زیات قبر حسین مىروند و این جمعیت ارواح پیغمبران و ملائکه هستند.

گفتم براى خدا مرا هم ببرید، فرمود زیارت تو از همینجا قبول است و سعادتى داشتى که این منظره را ببینى.

مؤلف گوید: به راستى حاجى مزبور علاقه شدیدى به حضرت سیدالشهداء نصیبش شده است در همان مجلس دو ساعتى چند مرتبه که اسم مبارک آن حضرت را مىبرد بى اختیار گریان و نالان مىشد و چند دقیقه نمى توانست سخن گوید و مىفرمود طاقت ذکر مصیبت آن حضرت را ندارم.

112-داستان عجیب مفاتیح و قرآن

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

در تاریخ شنبه آخر جمادى الثانیه 94 جناب حاج ملا على بن حسن کازرونى - که داستان 54 از ایشان نقل گردید - از کویت به شیراز آمدند و بیمار بودند و براى درمان به بیمارستان نمازى مراجعه کردند. کتاب مفاتیح الجنان و قرآن مجید همراه آورده و فرمود که به قصد شما آورده ام و این دو هدیه را داستانى است.

اما مفاتیح: شما که با سابقه اید که من در کودکى بى پدر و مادر شدم و کسى مرا به مکتب نفرستاد و بى سواد بودم تا سالى که به عزم درک زیارت عرفه، کربلا مشرف شدم، روز عرفه برخاستم مشرف شوم از کثرت جمعیت راه عبور مسدود بود به طورى که نمى توانستم حرم مشرف شوم و هرچه فحص کردم یک نفر باسواد را که مرا زیارت دهد و با او زیارت وارده را بخوانم کسى را ندیدم شکسته و نالان حضرت سیدالشهداء را خطاب کردم:

آقا! آرزوى زیارتت مرا اینجا آورده، سوادى ندارم، کسى هم نیست مرا زیارت دهد. ناگاه سید جلیلى دست مرا گرفت فرمود: با من بیا پس از وسط انبوه جمعیت راه باز شد پس از خواندن اذن دخول وارد حرم شدیم زیارت وارث را با من خواند و پس از زیارت به من فرمود: پس از این زیارت وارث و امین اللّه را مىتوانى بخوانى و آنها را ترک مکن و کتاب مفاتیح تماما صحیح است و یک نسخه آن را از کتابفروشى شیخ مهدى درب صحن بگیر. حاج على مزبور گوید در آن حال متذکر شدم لطف الهى و مرحمت حضرت سیدالشهداء را که چطور این آقا را براى من رسانید و در چنین ازدحامى موفق شدم پس سجده شکرى بجا آوردم چون سر برداشتم آن آقا را ندیدم هرطرف که رفتم او را ندیدم از کفشدارى پرسیدم گفت آن آقا را نشناختم.

خلاصه چون ازصحن خارج شدم و شیخ مهدى کتابفروش را دیدم پیش از آنکه از او مطالبه کتاب کنم این مفاتیح را به من داد و گفت نشانه صفحه زیارت وارث و امین اللّه را گذاشته ام، خواستم قیمت آن را بدهم، گفت پرداخته شده است و به من سفارش کرد این مطلب را فاش نکن ؛ چون به منزل رفتم متذکر شدم کاش از شیخ مهدى پرسیده بودم از کسى که حواله مفاتیح براى من به او داده است.

از خانه بیرون آمدم که از او بپرسم فراموش کردم و از پى کار دیگرى رفتم، مرتبه دیگر به قصد این پرسش از خانه بیرون شدم باز فراموش کردم خلاصه تا وقتى که در کربلا بودم موفق نشدم.

سفرهاى دیگر که مشرف مىشدم در نظر داشتم این پرسش را بکنم تا سه سال هیچ موفق نشدم، پس از سه سال که موفق به زیارت شدم شیخ مهدى مرحوم شده بود (رحمة اللّه علیه).

و اما قرآن مجید پس از عنایت مزبور به حضرت سیدالشهداء علیه السّلام متوسل شدم که چون چنین عنایتى فرمودید خوب است توانائى قرآن خواندن را مرحمت فرمایید تا اینکه شبى آن حضرت را در خواب دیدم پنج دانه رطب دانه دانه مرحمت فرمود و من خوردم و طعم و عطرش قابل وصف نیست و فرمود مىتوانى تمام قرآن را بخوانى.

پس از آن این قرآن مجید را شخصى از مصر برایم هدیه آورد و من مرتب از آن مىخواندم و سپس هر کتاب حدیث عربى را مىتوانم بخوانم.

111- شفاى چشم از حضرت رضا علیه السلام

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

عبد صالح و متقى وارسته جناب حاج مجدالدین شیرازى که از اخیار زمان هستند چنین تعریف مىکنند که:

بنده در کودکى، چشم درد گرفتم نزد میرزا على اکبر جراح رفتم، شیاف دور چشم حقیر کشید غافل از اینکه قبلاً دست به چشم سودائى گذاشته بود، چشم بنده هم سودا شد، اطراف چشم له شد ناچار پدرم به تمام دکترها مراجعه کرد علاج نشد، گفت از حضرت رضا علیه السّلام شفا خواهم گرفت، به زیارت حضرت مشرف شدیم، به خاطر دارم که پدرم پاى سقاخانه اسماعیل طلا ایستاد با گریه عرض کرد یا على بن موسى الرضا علیه السّلام داخل حرم نمى شوم تا چشم پسرم را شفا ندهید.

فردا صبح گویا چشم حقیر اصلاً درد نداشت و تا کنون بحمداللّه درد چشم نگرفته ام. وقتى از مشهدمقدس مراجعت کردیم خواهرم مرا نشناخت و از روى تعجب گفت تو چشمت له بود چطور خوب شدى من تو را نشناختم

و همچنین حاجى مزبور نقل مىنماید که: در سنه چهل شمسى خودم با خانواده به مشهدمقدس مشرف شدم و عجایبى چند دیدم، از جمله در مسافرخانه دو مرتبه بچه ام از بام افتاد بحمداللّه و از نظر حضرت رضا علیه السّلام هیچ ملالى ندید.

هنگام برگشتن در ماشین این موضوع را تعریف کردم، زنى گفت تعجب مکن من اول خیابان طبرسى در مسافرخانه سه طبقه بودم، بچه ام از طبقه سوم کف خیابان افتاد و از لطف حضرت رضا علیه السّلام هیچ ناراحتى ندید.